Kindernevendienst in De Bron: een paar herinneringen en wens voor de toekomst.

Veel Bronners hebben de viering meegemaakt waarin Betsy AB afscheid heeft genomen van de kindernevendienst in De Bron. Zij heeft als bevlogen leidster decennialang de diensten voor de kinderen verzorgd. Het betekent ook een einde aan een jarenlange traditie van de kindernevendienst. Daarom tijd voor een korte terugblik op de kindernevendienst met een interview waarbij Betsy een inkijkje geeft in de historie en haar beleving ervan.
‘Ik ben begonnen met de kindernevendienst omdat ik gevraagd werd door Chris en Femia van der Schors.’ En dat was in december van 2000. ‘Ze konden nieuwe mensen bij de nevendienst gebruiken en of ik erover wilde nadenken. Het was voor mij eigenlijk een logisch vervolg op het oppaswerk. Onze dochter Astrid werd bijna 4 jaar en dan zou ik stoppen met het oppaswerk. Dus er was ruimte voor iets nieuws. En daar had ik wel zin in.’
Op de vraag om een mooie herinnering te delen, antwoordt Betsy:

‘Wat ik altijd heel erg mooi heb gevonden is dat de kinderen op Palmzondag met hun versierde stokken naar Innersdijk gingen. Eerst een rondje door de kerk tijdens het zingen van een paar liedjes over Palmpasen en daarna voor de bewoners van Innersdijk. De bewoners, maar ook het personeel hebben dit altijd heel erg gewaardeerd. En na afloop was er natuurlijk iets te drinken en te snoepen in de grote zaal van het tehuis.’ Ondergetekende weet dat dit ook op de kinderen indruk maakte en tegelijkertijd een terugkerend jaarlijks hoogtepunt was.
‘Een andere dierbare herinnering is het afscheid van de oudste kinderen van de nevendienst op de laatste zondag voordat de zomervakantie begon. Daar maakten we een groot feest van met slingers, taart, drinken, lekkere hapjes en natuurlijk de spelletjes en een fotoboekje met herinneringen. Doordat er in de loop van de tijd minder kinderen naar de kerk kwamen, werd de groep kinderen in de kindernevendienst kleiner. Dit betekende dat het Kerstspel op een gegeven moment in een andere vorm werd gegoten. De gemeenteleden gingen zelf aan het Kerstspel mee doen! Het mooiste Kerstspel dat we gedaan hebben ging over een museum waarvan de museumstukken werden gestolen. Dit toneelstuk werd gespeeld door jong en oud: kinderen van de nevendienst, pubers en andere gemeenteleden – iedereen deed leuk mee. We hebben ervoor zelfs een workshop schilderen georganiseerd om de schilderijen voor het museum te maken.’
In de loop der tijd is het één en ander veranderd. ‘Het aantal kinderen is enorm afgenomen. Toen ik begon hadden we drie groepen. Daarna twee en we zijn geëindigd met één. Dit maakt het vertellen van een verhaal veel lastiger: welke leeftijdscategorie kies je voor je verhaal? Ook heb ik gemerkt dat de kennis van de Bijbelverhalen is verdwenen. Als ik vroeg: weet je wie Mozes is? Dan kreeg ik als antwoord: ‘O ja, daar hebben we een DVD van …’
Hoe kijkt Betsy terug op de afgelopen jaren? ‘Het waren mooie jaren, zeker in het begin. Je bent met een groep enthousiastelingen bezig om kinderen iets te vertellen over de verhalen die in de Bijbel staan, over datgene wat jou inspireert. De laatste jaren vond ik pittiger. Je had één groep, wist nooit hoeveel kinderen er kwamen en hoe oud ze waren. En bij het Bijbelverhaal was het iedere keer weer aftasten: wat weten ze wel, en wat weten ze niet? En daarbij kwam ook mijn eigen rol om de hoek kijken: wat vind ik belangrijk om wel te vertellen en wat laat ik achterwege? Het was een hele fijne tijd. Ik heb er ook veel van geleerd. Bij elk Bijbelverhaal dat je ging voorbereiden was een uitleg. En die vond ik altijd heel erg interessant. En ik heb jarenlang de jongste groep gehad. Wat was het leuk om al die knutsels te maken.’
Hoe ziet Betsy de toekomst van kinderen in de kerk voor zich? ‘Dat vind ik een lastige vraag. De toekomst voor de kinderen van nu ziet er anders uit dan toen onze kinderen klein waren. De ouders van nu komen minder regelmatig in de kerk dan ouders van pakweg 20 jaar geleden. Ik denk dat we moeten zoeken naar verbinding. Dat we moeten kijken wat de ouders van nu aan hun kinderen willen doorgeven en wat ze nodig hebben. En dat we dan kijken hoe we daar samen vorm aan kunnen geven.’
Namens allen Bronners, dank aan alle begeleiders van de kindernevendienst en in het bijzonder Betsy AB voor het delen van haar ervaring.

Christian Hulzebos